Dieta Montagnaca

Kilka ważnych informacji o diecie Montagnaca

W latach 80 francuski pracownik działu rozwoju i badań jednego z większych amerykańskich koncernów, Michel Montignac, zaczął zbierać informacje na temat żywienia i zachorowalności na cukrzycę. Zainteresowała go praca naukowca P.A. Crapo, sugerująca, że dieta oparta głównie na pokarmach nieznacznie podnoszących poziom glukozy we krwi może pomóc w leczeniu cukrzycy. Cierpiący z powodu nadwagi Montignac postanowił wypróbować tę metodę na własnej skórze. Efekt był zdumiewający – bez konieczności liczenia kalorii, Francuz zrzucił 15 kilogramów w przeciągu zaledwie 3 miesięcy.

Zadowalające rezultaty diety zachęciły Montignaca do kontynuacji badań nad tym sposobem odżywiania. Natknął się on także na opracowaną przez kanadyjskiego naukowca Davida Jenkinsa tabelę wartości glikemicznych poszczególnych pokarmów, która za wartość odniesienia obierała glukozę z indeksem równym 100. Pierwsza publikacja Montignaca dotycząca sposobu odchudzania opartego na kontroli indeksu glikemicznego i odpowiednim doborze produktów węglowodanowych, ukazała się w roku 1987. Metoda była powszechnie krytykowana przez dietetyków – tradycjonalistów, jednak jej skuteczność przyczyniła się do ogromnej popularności wśród pragnących zrzucić zbędne kilogramy osób.

Dieta Montagnaca – dla kogo?

Plan żywieniowy opracowany przez Montignaca nadaje się praktycznie dla każdego. Jeżeli chcemy na stałe zrzucić zbędne kilogramy i zmienić złe nawyki żywieniowe, konieczne jest, aby nie robić żadnych odstępstw od diety. Przyniesie to rezultaty w postaci stopniowego spadku masy ciała (w fazie początkowej około 1-2 kg tygodniowo). Nie liczmy na cudowny efekt w postaci bardzo szybkiej utraty wagi. Dieta Montignac jest praktycznie bardziej sposobem odżywiania pomagającym osiągnąć idealna sylwetkę w dłuższym odstępie czasu, lecz bez efektu jojo i wielkich wyrzeczeń. Ponieważ program stabilizuje poziom glukozy w organizmie, polecany jest szczególnie osobom narażonym oraz cierpiącym na cukrzycę. Stosowanie diety Montignaca zmniejsza także ryzyko wystąpienia chorób serca.

Na czym polega dieta Montagnaca?

Zdaniem Montignaca, proces tycia nie jest spowodowany nadmierną ilością przyjmowanych pokarmów, lecz złym ich doborem. Według specjalisty, nie trzeba ograniczać wielkości posiłków czy liczyć kalorii, a kontrolować zawartość węglowodanów w produktach. W swych publikacjach Francuz operuje pojęciami „złe” i „dobre” węglowodany. Klasyfikacja ta opiera się na tabeli pomagającej wybrać takie pokarmy, których spożycie nie powoduje tycia. Montignac zaproponował więc pionierską metodę wykorzystania indeksu glikemicznego (IG) do walki z nadwagą. „Dobre” węglowodany (charakteryzujące się niskim IG) nie podnoszą, lub podnoszą tylko nieznacznie poziom cukru we krwi.

Znaleźć je można m. in. w nieoczyszczonych zbożach, pełnoziarnistym ryżu, makronie razowym, chudym mięsie, rybach, odtłuszczonym nabiale oraz w większości owoców (głównie brzoskwinie, grejpfruty) i warzyw (zwłaszcza soczewica, groch, fasolka, pomidory, czosnek, warzywa zielone). „Złe” węglowodany powodują znaczny wzrost poziomu glukozy we krwi, co z kolei skutkuje zwiększeniem apetytu i magazynowaniem zapasów w organizmie. Zgodnie z zasadami diety, należy więc unikać produktów o wysokiej wartość IG, czyli m. in. cukru, cukierków, ciast, mąki, ziemniaków, białego ryżu, miodu, bananów, suszonych owoców, piwa czy kukurydzy.

Założenia diety nie są bardzo skomplikowane – powinniśmy spożywać jak najwięcej produktów o niskim indeksie glikemicznym. Zapomnijmy także o liczeniu kalorii – zgodnie z badaniami, nie istnieje zależność między ich ilością dostarczaną organizmowi, a otyłością. Montignac zauważył, że zmniejszenie ilości przyjmowanych kalorii powoduje przyzwyczajenie się organizmu do tego stanu. Dlatego też ponowne ich zwiększenie przynosi rezultat w postaci odkładania się nadmiaru, co znów skutkuje efektem jo-jo. Kolejną zasadą diety jest umiejętne komponowanie produktów ograniczające ilość przyjmowanych węglowodanów. Osoby traktujące jedzenie jako przyjemność nie muszą się martwić surowymi restrykcjami – nie trzeba ograniczać ilości spożywanego pokarmu, a z zalecanych przez Montignaca produktów skomponować można naprawdę pyszne dania. Powinniśmy przyjmować co najmniej 3 posiłki dziennie o stałych porach. Należy całkowicie wyeliminować z diety napoje gazowane oraz cukier (dopuszczalny tylko słodzik w postaci fruktozy).

Indeks glikemiczny

Główną zasadą tego planu odchudzającego jest spożywanie produktów o niskim indeksie glikemicznym. Dlatego właśnie chcielibyśmy omówić tutaj dokładniej, czym właściwe jest IG i dlaczego jest tak istotny.

Musimy zdać sobie sprawę, że chociaż szybkość przetwarzania różnych rodzajów węglowodanów jest podobna, ich wartość glikemiczna może się od siebie znacznie różnić. Warto zapoznać się teraz z pojęciem stosunku glikemicznego. Jest to ilość uwolnionej do krwi glukozy po przyswojeniu 50 gram węglowodanu do ilości glukozy po jej spożyciu w czystej formie, także w ilości 50 gram. Mówić prościej, obliczenie to ma na celu pokazanie, jak po przyjęciu konkretnego węglowodanu podnosi się poziom glukozy we krwi – w ten sposób mierzymy potencjał glikemiczny węglowodanu.

Pierwsze badania tego typu zostały przeprowadzone w roku 1976 przez P.A. Capro. Na podstawie wysuniętych przez niego obserwacji, kolejni uczeni pogłębiali wiedzę na ten temat. Szczególne znaczenie miały w tej kwestii opracowania D.J.A. Jenkinsa z 1981 roku. Nie tylko skupił się on na pomiarach wzrostu stężenia cukru po spożyciu danego rodzaju węglowodanu, lecz także brał on pod uwagę amplitudę wyżej wspomnianego wzrostu. To właśnie Jenkins stworzył obowiązującą i niezwykle przydatną do dziś tabelę indeksów glikemicznych danych produktów. Za punkt odniesienia wybrał glukozę i przypisał jej wartość 100. Indeks glikemiczny stanowi pomiar wpływu danego węglowodanu na wzrost stężenia cukru we krwi (który należy rozumieć jako zdolność uwalniania pewnej ilości glukozy po przetrawieniu pożywienia).

Istnieje następująca zależność – wysoki indeks glikemiczny (IG) węglowodanu sprawia, że przyswajanie spowoduje silną reakcję glikemiczą. Niski indeks glikemiczny węglowodanu z kolei powoduje słabą reakcję glikemiczną.

Wady diety Montagnaca

Tak jak każdy inny program żywieniowy, również dieta Montignaca ma kilka wad. Podczas trwania programu spożywamy nietypowe produkty, które dostępne są czasem jedynie w sklepach ze zdrową żywnością i nie są wcale tanie. Dodatkowo, chociaż nie ma potrzeby kontrolowania ilości przyjmowanych kalorii, musimy śledzić tabelę przedstawiającą indeks glikemiczny poszczególnych składników naszych posiłków. Dieta więc nadaje się dla osób zdyscyplinowanych, które na zawsze chcą zmienić dotychczasowe nawyki żywieniowe.

Zadowalające rezultaty diety zachęciły Montignaca do kontynuacji badań nad tym sposobem odżywiania. Natknął się on także na opracowaną przez kanadyjskiego naukowca Davida Jenkinsa tabelę wartości glikemicznych poszczególnych pokarmów, która za wartość odniesienia obierała glukozę z indeksem równym 100. Pierwsza publikacja Montignaca dotycząca sposobu odchudzania opartego na kontroli indeksu glikemicznego i odpowiednim doborze produktów węglowodanowych, ukazała się w roku 1987. Metoda była powszechnie krytykowana przez dietetyków – tradycjonalistów, jednak jej skuteczność przyczyniła się do ogromnej popularności wśród pragnących zrzucić zbędne kilogramy osób.